Społeczność Dojrzałych Graczy

Każdy wychowawca-specjalista jest w tym temacie mile widziany.

Ja studiuję pedagogikę specjalną, a dokładniej oligofrenopedagogikę, jestem dyplomowanym oligofrenopedagogiem i tyflopedagogiem. Chciałabym zrobić jeszcze kurs wychowawcy środowiskowego, ponieważ jednym z najbardziej itneresujących mnie tematów jest funkcjonowanie młodzieży znajdującej się na pograniczu upośledzenia umysłowego z rodzin dysfunkcyjnych. Studia wybrałam z pasji - chciałam być wychowawcą, choć wiele osób mi to odradzało, twierdząc, że stać mnie na studiowanie bardziej prestiżowego kierunku. Jednak lata teorii i praktyki uświadomiły mi, że jestem tam, gdzie powinnam być.

Między pracą z końmi a warsztatem niczego nie ma? Jedna i druga praca na swoje zalety, ale ograniczenia również - do warsztatu nie każdy się nadaje, w dodatku taka praca wymagałaby sporej sprawności manualnej. Konie natomiast to wymagające zwierzęta (musiałabyś się najpierw ostro przebić przez podopiecznych, którzy założą ręce i powiedzą: "Nie będę pracował"), w dodatku też nie każdy mógłby korzystać z hipoterapii (lęk przed końmi czy zwyczajna niechęć lub po prostu brak wystarczającej sprawności). Dlatego jak dla mnie to trochę porywanie się z motyką na słońce.

Duśko, pracowałam, wprawdzie nie w takim środku, ale w czymś na wzór świetlicy środowiskowej. Ja jednak uderzam w nieco inny target - interesują mnie cięższe przypadki, posiadające przy okazji rozmaite zaburzenia rozwojowe i funkcjonujące na granicy upośledzenia. Faktem jest, że rzeczywiście młodzi potrzebują zajęcia, ale to my jako wychowawcy jesteśmy dla nich, nie odwrotnie. Uważam, że jeżeli jest to możliwe, powinniśmy dawać im się prowadzić i przygotowywać zajęcia odpowiednie dla nich. Osobiście jestem zwolenniczką samodzielnego utrzymywania się ośrodków - młodzi sami przygotowują jedzenie, sami dokonują napraw, sami zajmują się obejściem (w tym i zwierzętami), a przy tym mają możliwość wyboru. Nie ma sensu zmuszać podopiecznego do wykonywania określonej pracy, jeżeli wybitnie jej nie lubi bądź też do uczestnictwa w terapii, w której nie chce uczestniczyć, a prędzej czy później spotkasz się z buntem. Dlatego Twoja koncepcja średnio mi leży. Nie twierdzę, że jest zła, ale w pracy z "moimi" dzieciakami by się nie sprawdziła.

Wilczyco, ale ja nigdzie nie powiedziałam, że ktokolwiek będzie do czegokolwiek zmuszany. Ja jestem za tworzeniem ośrodków specjalistycznych właśnie z ukierunkowaniem na zadanie. Stąd pomysł na warsztat mechaniczny. Ja już od początku liceum, czyli jakieś 6 lat błąkam się po ośrodkach młodzieżowych, stąd wiedza na temat jakiegoś tam zapotrzebowania. Moim zdaniem, kiedy sąd kieruje do ośrodka, młody/a powinna dostać taką ciężką księgę, w której rozpisane byłyby ośrodki. W tym momencie nie ma czegoś takiego, wystarczy więc, że sędzia/kurator zapyta się czy woli ten ośrodek czy zwykły.

To tak jak idąc do LO, wybierasz jakiś profil. Poza tym, nie wykluczam sytuacji, w której nie każdy by się zajmował mechaniką czy końmi. Mimo wszystko, rozmawiając z ludźmi, większość jest "za". Pomysł spotkał się również z aprobatą środowisk wyżej postawionych ode mnie. I mam świadomość, że projekt ma kilka niedociągnięć, mam jednak dużo czasu, żeby wszystko rozbudować, rozplanować, poprawić (co najmniej 2,5 roku studiowania + zdobywanie większego doświadczenia jako zwykły wychowawca).

Jeśli chodzi o MOWy, skierować do nich może tylko sąd

Selekcję tak jak mówiłam - niech młody sam wybierze, czy chce iść do normalnego ośrodka czy do tego, w którym będzie miał te konie czy samochody. Przy dodatkowym uświadomieniu człowieka, co się tym wiąże.